't Zijn de laatste wedstrijden van 't seizoen ... we genieten nog steeds van een mooie nazomer ... ideale triatlonomstandigheden ... er was dus een goed vertegenwoording op deze triathlon met 9 KTDC'ers. Johan Ketele schreef er volgend leuk verslag van:
__________

De In Flanders Fields triathlon had dit jaar een aangepast parcours. Er werd gezwommen in de vesten zodat er slechts 1wisselzone was wat toch wel heel wat praktischer is. Het fietsen is 1 grote lus van 42 kilometer.  Lopen is 3 ronden op de vesten, door de Menenpoort en met telkens een rondje op de looppiste van het sportcentrum.

Op de parking van Picanol kom ik Veronique en Dave tegen die gezellig hun boterhamkes aan het opeten zijn bij de auto. Ze blijken niet de enige KTDC'ers te zijn. Ook Domien, Henk, christophe (Fieuw), Kris en Alexander blijken van de partij te zijn. Giovanni is met zijn fiets naar Ieper afgezakt om te supporteren (of deed hij mee aan de triotriathlon ?). Dieter deed de zwemproef voor zijn trio.

Iedereen die ik vraag 'of hij in vorm is' antwoord ontkennend.  Blijkbaar is niemand klaar voor de laatste triatlon van t seizoen !  Dit is een opsteker want ook ik ben niet in vorm.  Nadien zal blijken dat de meesten toch meer vorm blijken te hebben dan ze beweren.

De zwemstart aan de voetgangers-boogbrug over de vesten ziet er idilisch uit. Zwemmen langs de oude gemetselde vestingsmuren richting Menenpoort.

Zelfs de zon is ondertussen verschenen.  Valt dat efkens tegen ... de vesten blijken ongeveer 1,40 m diep te zijn en de onderste 40 cm is 1 dikke laag blubber.  Als de eerste wave -40 voor ons vertrekt is het opspattende water van de koplopers nog enigzins wit, maar bij de laatste zwemmers is het opspattend water al bruin-zwart door de opgewoelde blubber.

Als we 5 minuten later vertrekken is alles zwart in het water. Je ziet niets. Het zonlicht dringt zelfs niet door de eerste centimeter water. Ik start in de derde rij om niet teveel klop te krijgen bij de start, maar dit blijkt geen goed idee. Ik ben omsingeld door scheefzwemmers met een tempo dat iets trager is dan het mijne en hoe ik ook probeer, ik raak ze niet voorbij en voel constant armen en benen tegen op mijn lichaam neerkomen.

Uiteindelijk laat ik mij afzakken om in een wijde boog rond hen te zwemmen.

Nu lukt het beter en kan ik mijn eigen tempo zwemmen en komt de boei van het keerpunt in zicht. Na het ronden van de boei is er meer golfslag. De tegenwind stuwt het water op.  De boei aan het eindpunt is moeilijk te zien door de voetgangersbrug en omdat ze in de schaduw ligt. Toch is het hier beter zwemmen omdat het gedrum en gewriemel voorbij zijn. De voetgangersbrug staat vol toeschouwers die enthousiast roepen en wijzen naar die zotten in dat vuil bruin zop.

Uit het water, onder de tent door en direct in de wisselzone. Dat is luxe.

Tijdens het wisselen stoot ik nog per vergissing de helm van mijn buurman tegen de grond, die gemillimeterd tussen stuurstang en opzetstuur is geplaatst.  Ik plaats hem terug en hoop dat hij niet omgekeerd ligt.

Het fietsen valt goed mee. Eerst langs de grote baan om dan met een grote boog heen en terug naar hill 62 te rijden. Op de terugweg zie ik Domien die naar boven aan t rijden is.  Dan langs Bellewaerde om op het hoogste punt rechtsaf in te slaan tussen de velden. Vanaf hier rijden we continu op en af door de Flandern Fields. Een zeer mooi parcours.  Vanaf halfweg beginnen de beter goden van de trio's mij te passeren. Ik troost mij met de gedachte dat het voor hen gemakkelijker is aangezien ze niet in de blubber hebben moeten zwemmen. Aan km 35 komt Christophe mij voorbij met de raad te 'blijven stampen'. Ik volg zijn advies en kan hem eventjes volgen.  Maar al snel zie ik hem voor mij wegrijden.

Als ik in de wisselzone kom, zie ik dat er toch al veel fietsen staan. Snel schoenen aantrekken en lopen.  Ik verteer de wissel fietsen/lopen beter dan verwacht terwijl ik rond de vesten loop, maar als we net tussen de huizen zijn, jagen ze ons de wallen op : enkele trappen en een korte maar heel steile helling.  Mijn hartslag gaat in overdrive. Moet ik dit straks nog 2 keer doen ?  Verderop lopen we de wallen terug af. Dat gaat al beter.  Door de Menenpoort en dan terug langs de vesten met een lekker afkoelend windje.

Ik ben verrast al bijna terug aan de start te zijn, maar neen hoor : er was nog een afslagske naar de looppiste met een toerke van 400 m en dan nog wat slalommen aan de waterbevoorading.  Sabrine staat iets verderop te fotograferen en moedigt me aan. Merci, Sabrine, t was nodig.

Ik zie op tegen de trappen en de helling, maar deze vallen beter mee dan verwacht. Ik hoop dat mijn tempo constant is, al vrees ik ervoor.  Elke toer krijgen we een bandje zodat je niet te vroeg (remember Inez) over de finish loopt.  Het laatste bandje blijkt een kindermodel te zijn. Het spant ongelooflijk rond mijn pols.  Gelukkig is t nu de laatste keer de trappen en helling op.  Weer bergaf, door Menenpoort, toerke looppiste en we zijn er.

Al bij al content van mijn resultaat. Kort na mijn aankomst loopt Veronique binnen, die met de vrouwenwave 5 minuten na mij vertrokken is. Sterk !  Even later is ook Domien daar.  Respect.

En uiteraard bewondering voor Henk, Dave, Christophe, Louis en Alexander die dan wellicht al op een terraske zitten.

Groetjes,

Johan

Klik hier voor de foto's 

Klik hier voor de volledige uitslag