Ironman Maastricht

door Frederic

4 KTDC'ers, 3 newbies en 1 routinier, aan de start in Maastricht ... en allen werden 'Ironmen' !!! Knap!
__________

Vrijdag 29/07 vertrokken we eindelijk voor ons ironman debuut in Maastricht, deze keer met de oldtimer van Fredje met nog twee snelle bolides op den trekhaak. Airco was 20 jaar geleden nog geen standaard, dus al ons waterloading werd al bijna weer uitgezweet (en geplast) onderweg. Dave was er al, Tom en Tine waren er 2 uurtjes later ook. Inchecken en onze rugzak gaan ophalen in de ironman expo, vlug nog de briefing meepikken, de pastaparty en 3 kilometer loslopen en dag 1 zat er al op.

The day before…

Zaterdag om 9uur al eens het water gaan testen van de Maas, ‘t was er heel warm, maar in een strookje van 200 meter op 15 meter in twee richtingen zwemmen met 200 door elkaar is niet echt praktisch, dus na 500 meter er uit, afgedroogd en het loopparcours eens gaan verkennen al los fietsend, toen al door dat het niet simpel ging worden, maar dat volgt nog. 4 keer de Sint-Pietersberg klinkt natuurlijk sowieso al niet zo heel geestig, zeker niet als hij eigenlijk netjes opgedeeld wordt en eigenlijk 2 keer per ronde beklommen moet worden.
Na deze ‘zware’ rit van 10km aan 22 gemiddeld, en na een geestige lunch in’t Bassin (de moeite in Maastricht) was’t tijd om de fameuze ‘ironmanzakken’ klaar te maken en onze fiets te gaan inchecken. Der was weeral veel bedrijvigheid in de wisselzone, iedere volgende fiets die je zag weer iets duurder of flashier dan de vorige, en iedere atleet wel met één of andere t-shirt van een vorige ironman of uitdaging (of de obligatoire ironmanmerchandise). ‘T is toch altijd speciaal om die sfeer te zien en de stress begint dan onmiddellijk op te komen.

Fredje en ik trokken ons toen terug op onze kamer voor ons pastatje en vroege rust, Tom ging vlug nog een pastatje eten op de markt (vlak bij den arrivee) en Dave ging op’t gemak ribbekes gaan eten op’t Vrijthof met vriendje Filip (of zo zag de receptie in het hotel het toch).

D-day.

4 uur en de wekker gaat, eindelijk want veel slaap was er toch niet aan voorafgegaan, stress zeker?! Eerste keer naar’t toilet en dan gaan ontbijten, lief van de Hollanders om speciaal voor ons vroeg ontbijt te voorzien, iedereen was direct al helemaal gelaten, goed want zo blijft de stress wat weg. Tweede keer naar’t toilet. En we zijn weg naar de wisselzone op 500 meter van ons hotel, alles nog een keer checken, bandjes oppompen… Derde keer naar’t toilet. Wetsuit aan en in de rij gaan staan, nog efkes opgepept door Loes, Renaud, Donaat, Eline, Dieter, Ellen, Filip en Tine, en ik spot ook nog net mijn ouders in het massaal opgekomen publiek rond de Maas. Als de start een waardemeter is voor wat nog gaat komen, dan gaat het geestig zijn.

Tom en Dave staan bij de snellere zwemmers, Fredje en ik vertrekken op enkele seconden van elkaar in de rolling start. ‘T zwemmen gaat goed, ‘k vind geen voeten maar ‘k voel dat de snelheid goed zit. Zeker als we met de lichte stroming mogen terugzwemmen na de Australian exit. In het terugkeren vormt er zich zowaar een hele sliert zwemmers in mijn voeten, ‘t was blijkbaar echt wel een goed tempo, en als beloning krijg ik een aai aan mijn voet om de twee slagen, klinkt geestiger dan het was!

Na een geslaagd zwemnummer vlug uit het water en de 400meter naar de wisselzone vlotjes overbrugd. Wetsuit uit, kramp in (de kuit), dus eventjes huppelen en weg zijn we. Rustige eerste 30km en dan tempo zoeken, lukt heel goed en de Geulhemmerberg en Bemelenberg voelen als Tomberg en Olieberg (voor de leken, ‘t zijn puistjes). ‘T zijn de kleine hellingkjes en korte bochten met oplopende stukken en dus fel optrekken erna, die er eigenlijk voor zorgen dat het parcours wel echt zwaar is (wat ook duidelijk te zien is aan de tijden van de toppers). De Hallembaye voelt dan weer aan als de Muur, gemiddeld 8,6%, zie je walsende triatleten naar boven kruipen, maar klein verzetje nemen en op peddelen en ‘t lukt vlot.
Na ongeveer 60km begon het serieus te regenen en was het dus iets voorzichtiger door de bochten vlammen (contradictorisch I know). En dan richting Maastricht op’t grote verzet langs het Albertkanaal, vlak voor het oprijden van de markt staat Filip om ons aan te manen om een beetje te vertragen op de heel gladde kasseien, goed alles overleefd, nu nog een keer hetzelfde.
Mijn ouders staan te supporteren op de Geulhemmerberg en hebben reservemateriaal mee indien nodig, maar ik roep met veel enthousiasme dat alles goed gaat en dat ik niets nodig heb. 30 kilometer later is’t van dat, na opnieuw een regenbui voel ik mijn voorwiel in een bocht wegglijden, ‘iets voorzichtiger in’t vervolg Bram’, maar ik voel dat het niet aan mijn stuurkunsten ligt maar aan mijn bandje dat geleidelijk aan leegloopt. Stop, door de stress veel te veel tijd verliezen om de buitenband los te krijgen (gelukkig een vriendelijke ambulancier die kwam helpen en het stukje glas dat in mijn band zat chirurgisch verwijderde). Geen paniek, de wedstrijd is nog lang, en toch is alles een beetje verstoord, je probeert iedereen zo snel mogelijk terug in te halen, en drinken - en voedingtiming is volledig verstoord.

Maar het belangrijkste: mijn benen voelen heel goed en ik ben optimistisch, misschien is 7-8 minuutjes relatieve rust niet zo slecht. Er zijn nu meer en meer lotgenoten langs de weg met lekke banden, ik zie een zwitser zelfs van deur tot deur aanbellen om een pomp te vragen.

30 kilometer later volgt een nieuwe klap, op een snel aangelegde brug over een drukke weg krijgt mijn achterwiel een slag en sta ik weer langs de kant, f*ck, nu wel veel stress. En de benen voelen plots loodzwaar, maar nog 30km en ‘k mag aan het lopen beginnen, mijn beste onderdeel, toch?

Lap, die benen zijn toch wel heel zwaar, maar eerste rondje van 10km aan ongeveer het beoogde tempo kunnen afwerken, ondertussen een High5 met Tom (de handeling niet de sportdrank) en ook Fredje gespot aan het keerpunt, zoals te verwachten viel zat hij niet ver achter meer, en hij haalde mij een 4tal kilometer later ook vrolijk babbelend met een andere triatleet in, amai die zit nog fris.

Ik probeerde nog tot halverwege het tweede rondje de schijn hoog te houden, maar daar stond toch de man met de hamer te wachten (figuurlijk, letterlijk mag niet op een zondag). Ik herinnerde mij nog dat Dieter zei: “Van bevoorrading naar bevoorrading lopen en cola drinken.” Dus die wijze raad proberen op te volgen, maar dat duurt dus wel een tijdje tot dat werkt. Ondertussen slepen de bovengenoemde supporters, samen met Alexander, Kaz, Koen en Elise samen met nog duizenden andere dolgedraaide supporters ons verder tijdens ‘t lopen, een ongelooflijke sfeer.

De derde ronde blijkt Dieters raad te werken en voel ik mij iets beter worden, maar ik blijf de bevoorradingen rustig doen en voel mijn maag wat borrelen, dus beslis ik om voor het eerst sinds die ochtend wat vaste voeding (een banaan) te proberen. De vierde ronde heb ik dus enkel banaan en 2 liter aangelengde cola in mijn maag zitten en dat zat een beetje hoog, dus met een vlug maneuver van twee vingers in de keel dat efkes in’t gras op de Sint Pietersberg teruggelegd. En dan was er nog 1 lange aftelweg naar de Markt van Maastricht. Alle supporters lijken voor jou te supporteren en dat laatste gele bandje mag eindelijk aan de pols.

En dan eindelijk het zwarte tapijt met ironmanembleem oplopen, en vooral te horen:

“Bram, you are an ironman.”

De tijd is niet meer van belang, de finish halen is op zich al een topprestatie, en dat besef ik nu nog veel meer. Ook Fredje zit nog in de aankomstzone en is supercontent, blijkbaar ook nog een klopje gehad, net zoals Tom en Dave (die ook het slechte Belgische wegdek mocht ervaren met zijn band). Dus denk ik dat ipv ‘Anything is possible’ de leuze misschien beter ‘Een klopke is possible” mag worden.

4 starters van KTDC, 4 finishers van KTDC, allemaal op een half uurtje van elkaar, allemaal binnen 11 uur, allemaal ontzettend veel karakter getoond, allemaal content. Dat verdient een paar Omers (of Gin-Tonics voor Dave), al heeft de maag dat toch niet zo heel graag.

Maandag nog de awards dinner gaan binnengooien en de sfeer van de slot allocation mee gaan volgen. En proberen Tom te overhalen om toe te geven aan de American situation in de tent.

Een tweede komt er sowieso, en ik heb er nog een paar gehoord dit weekend, onder de nieuwe ironmen, de geroutineerde ironman en een supporter, dus een groepje KTDC’ers zal volgend jaar wel ergens aan de start van een 140.6 staan. En hopelijk blijven we dan gespaard van materiaalpech.

 

Nog een grote merci aan Filip, hij heeft mij afgebeuld dit jaar, maar met resultaat. En aan de meegekomen supporters, maar ook aan de supporters thuis, het is heel aangenaam om alle reacties van iedereen te lezen en te zien dat zoveel mensen ons gevolgd hebben! En nu spreek ik voor iedereen denk ik!

En ook nog voor de oudere meneer op de fiets die mij tijdens mijn lange duurtrainingen op maandagmorgen altijd toeriep: “Ge zijt goed bezig”, en ik dacht altijd: “Ge zou nen keer moeten weten hoe goed ik bezig ben.” 

Klik hier voor de volledige uitslag 

Klik hier voor de foto's